كوچه اي را بود نامش معرفت ............مردمانش با مرام از هرجهت

سيل آمدكوچه را ويران كرد ...............مردمش را با جهان بيگانه كرد

هرچه در آنكويي بودازمعرفت.............شست و با خود برد سيل بي صفت

ازتمام كوچه تنها يك نفر..................خانه اش ماند و خودش جست از خطر

رسم و راه نيك هرجابودو هست........از نهاد مردم آن كوچه است

چونكه در انديشه ام اينگونه.............حتم دارم بچه ي آن كوچه اي