فروغ فرخزاد)
"رفتن" !

رفتن که بهانه نميخواهد ،
يک چمدان ميخواهد از دلخوريهاى تلنبار شده و گاهى حتى دلخوشيهاى انکار شده ...
رفتن که بهانه نميخواهد وقتى نخواهى بمانى ، با چمدان که هيچ بى چمدان هم ميروى !

"ماندن" !

ماندن اما بهانه مى خواهد ،
دستى گرم، نگاهى مهربان، دروغهاى دوست داشتنى،
دوستت دارمهايى که مى شنوى اما باور نمى کنى،
يک فنجان چاى، بوى عود، يک آهنگ مشترک، خاطرات تلخ و شيرين ...

وقتى بخواهى بمانى ،
حتى اگر چمدانت پر از دلخورى باشد خالى اش مى کنى و باز هم ميمانى ...
ميمانى و وقتى بخواهى بمانى ، نم باران را رگبار مى بينى و بهانه اش مى کنى براى نرفتنت !

آرى ،
آمدن دليل مى خواهد
ماندن بهانه
و رفتن هيچکدام ......

نمی توان برگشت و آغاز خوبی داشت

اما می توان آغاز کرد و پایان خوبی داشت

ﺧﺴﺮﻭ ﺷﮑﯿﺒﺎﯾﯽ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﮔﻔﺖ:

ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﯿﺪﯼ ﻭ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ،
ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺑﺨﺸﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ!
ﮔﺎﻫﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻧﺪﻱ ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻱ!
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺖ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﺮﺍ ﮐﻢ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪﺍﻧﻨﺪ!
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻕ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ!
ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺍﺯ  ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪ! ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮑﺠﺎ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﻣﯽ رود

وچه زیبا گفت پروفسور اسماعیل ملک زاده：

پولدارى؛
منش است و ربطى به ميزان دارايى ندارد...

گدايى؛
صفت است ربطى به بى پولى ندارد...

دانايى؛
فهم و شعور است و ربطى به مدرك تحصيلى ندارد...

نادانى؛
ياوه گويى است و ربطى به زياده گويى ندارد...

دشمن؛
نمايشى از كمبودها و ضعف هاى خويش است

و ربطى به بدسرشتى و بدخواهى طرف مقابل ندارد...

يار؛
همدلى است و ربطى به همراهى و پر كردن كمبود ندارد...

وقتى گرسنه اى،يه لقمه نون خوشبختيه ..وقتى تشنه اى،

يه قطره آب خوشبختيه ..وقتى خوابت مياد،يه چرت كوچيك خوشبختيه ...

خوشبختى يه مشتى از لحظاته ... يه مشت از نقطه هاى ريز،

كه وقتى كنار هم قرار مى گيرن،يه خط رو ميسازن به اسم زندگى ...

قدر خوشبختى هامون رو بدونيم...

درمیان دستهایت عشق پیدامی شود،

زیرباران نگاهت نسترن وامی شود

،
باعبورواژه هاازگوشه لبهاي تو، 

مهربانیهاي قلبت خوب معنامي شود.

روزت مبارک

مـــهـــــــرباني را بکار

بالای هر زمینی...

و زیر هر آسمانی ....

و اگر جای دانه هایی که کاشتی را فراموش کردی،

روزی باران جایشان را به تو نشان خواهد داد ...

تو نمیدانی کی و کجا آن را خواهی یافت!

اما بی شک کار نـــــــــيك هر جا که کاشته شود

روزی به بار می نشیند...

قوی کسی است که,
نه منتظر میماند کسی خوشبختش کند،
 و نه اجازه میدهد کسی بدبختش کند!!
هر گاه زندگی را جهنم دیدی,
سعی کن پخته از آن بیرون آیی...
سوختن را همه بلدند!!
زندگی هیچ نمیگوید, نشانت میدهد!!
با زندگی قهر نکن... دنیا منت هیچکس را نمیکشد...
یکی رفت و،
   یکی موند و،
       یکی از غصه هاش خوندو
          یکی برد و،
             یکی باخت و،
                یکی با قسمتش ساختو
                                          یکی رنجید،

                         ""یکی بخشید""

            یکی از آبروش ترسید
        یکی بد شد،
     یکی رد شد،
  یکی پابند مقصد شد
تو اما باش،
          """خدا اینجاست...!!
با خود عهد بستم که به چشمانم بیاموزم،
فقط زیبائی های زندگی ارزش دیدن دارد،
و با خود تکرار می کنم که یادم باشد،
هر آن ممکن است شبی فرا رسد،
و آنچنان آرام گیرم که دیدار صبحی دیگر برایم ممکن نگردد،
پس هرگز به امید فردا "محبت هایم را ذخیره نکنم "،
و این عهد به من جسارت می دهد که به عزیزترین هایم ساده بگویم :
خوشحالم که هستید.....دوستتان دارم

تصور کن يک روز صبح که از خواب بيدار ميشي ببيني

به جز خودت هيچ کس توي دنيا نيست و تو صاحب

تمام ثروت زمين هستي اون روز چه لباسي مي پوشي؟

چه طلايي به خودت آويزون مي کني؟ با چه ماشيني گردش مي کني؟

کدوم خونه رو براي زندگي انتخاب مي کني؟ واقعا چشماتو ببند و تصور کن...

شايد يک نصفه روز از هيجان اين همه ثروت به وجد بياي اما کم کم

مي فهمي حقيقت چيه. وقتي هيچ کس نيست که احساستو باهاش

تقسيم کني لباس جديدتو ببينه براي ماشينت ذوق کنه باهات

بياد گردش کنارت غذا بخوره همه اين داشته هات برات پوچه

ديگه رانندگي با وانت يا پورشه برات فرقي نداره....

خونه دو هزار متري با ٤٥ متري برات يکي ميشه

طلاي ٢٤ عيار توي گردنت خوشحالت نمي کنه.. 

همه اسباب شادي هست اما هيچ کدومشون

شادت نمي کنه چون کسي نيست که شاديتو

باهاش تقسيم کني. اون وقته که مي بيني چقدر

وجود آدم ها با ارزشه چقدر هر چيزي هر چند کوچيک و ناقص

با ديگران بزرگ و با ارزشه. شايد حاضر باشي همه دنيا رو بدي

اما دوباره آدم ها کنارت باشند..... ما با احساس زنده هستيم نه با اموال.

بياييد قدر همديگه رو بدونيم

 فریدون مشیری:
عاشقم.....
اهل همین کوچه ی بن بست کناری ،
که تو از پنجره اش پای به قلب منِ دیوانه نهادی ،
تو کجا ؟
کوچه کجا ؟
پنجره ی باز کجا ؟
من کجا ؟
عشق کجا؟
طاقتِ آغاز کجا ؟
تو به لبخند و نگاهی ،
منِ دلداده به آهی ،
بنشستیم
تو در قلب و
منِ خسته به چاهی......
گُنه از کیست ؟
از آن پنجره ی باز ؟
از آن لحظه ی آغاز ؟
از آن چشمِ گنه کار ؟
از آن لحظه ی دیدار ؟
کاش می شد گُنهِ پنجره و لحظه و چشمت ،
همه بر دوش بگیرم
جای آن یک شب مهتاب ،
تو را یک نظر از کوچه ی عشاق ببینم..
به كسي كينه نگيريد
دل بي كينه قشنگ است
به همه مهر بورزيد
به خدا مهر قشنگ است
دست هر رهگذري را بفشاريد به گرمي
بوسه هم حس قشنگي است
بوسه بر دست پدر
بوسه بر گونه مادر
لحظه حادثه بوسه قشنگ است
بفشاريد به آغوش عزيزان
پدر و مادر و فرزند
به خدا گرمي آغوش قشنگ است
نزنيد سنگ به گنجشك
پر گنجشك قشنگ است
پر پروانه ببوسيد
پر پروانه قشنگ است
نسترن را بشناسيد
ياس را لمس كنيد
به خدا لاله قشنگ است
همه جا مست بخنديد
همه جا عشق بورزيد
سينه با عشق قشنگ است
بشناسيد خدا
هر كجا ياد خدا هست
هر كجا نام خدا هست
سقف آن خانه قش

مرد فقیری از خدا سوال کرد: چرا من اینقدر فقیر هستم؟

خدا پاسخ داد: چون یاد نگرفته ای که بخشش کنی!

مرد پاسخ داد: من چیزی ندارم که ببخشم...

خدا پاسخ داد: چرا!!!! محدود چیزهایی داری!

یک صورت که میتوانی لبخند بر آن داشته باشی!

یک دهان که می توانی از دیگران تمجید کنی وحرف خوب بزنی!

یک قلب که می توانی بروی دیگران بگشایی!

چشمانی که میتوانی با آنها به دیگران با نیت خوب نگاه کنی!

فقر واقعی فقر روحــــی ست.

دل آدم ها خیلی ساده گرم میشود:

به یک دلخوشی کوچک،

به یک احوالپرسی ساده،

به یک دلداری کوتاه،

به یک تکان دادن سر، یعنی تو را می فهمم...

به یک گوش دادن خالی، بدون داوری و نظر دادن،

به یک همراه شدن کوچک،

به یک پرسش: روزگارت چگونه است؟

به یک دعوت کوچک، به صرف یک فنجان قهوه!

به یک وقت گذاشتن برای تو،

به شنیدن یک کلمه؛ من کنارت هستم،

به یک هدیه ی بی مناسبت،

به یک دوستت دارم بی دلیل،

به یک غافلگیری،

به یک خوشحال کردن کوچک،

به یک نگاه،

به یک شاخه گل،

فقط همین...

سخت نیست...

ببخشید تا کائنات ببخشد.